PUSTARA

Pustara je roman o nemogućnosti jezika, jer se svako jalovo činjenje junaka završava u smrti, sve jurodivo presuvišje jezika – u nemosti blaženog lutalice. Tek odbacivanjem jezika, koje jeste odbacivanje života, može se zakoračiti u pustaru, odnosno u sebe, jer su svi brisani prostori kroz koje Jelisej stupa u mahnitom lutanju kroz zasmrtne sfere nepostojanja, predstavljene u maljevičevskom duhu suprematističke beline snega i crnila noći kao simbola Ničega koje je u isto vreme Sve, jesu unutarnji prostori njegovog vlastitog opustošenog bića. Transgresija kroz prazninu sa strane izgleda kao zarobljenost u njoj. U duhu Zenonove aporije, kao apsurdno kretanje bez kretanja, kretanje u mestu — tako vidi Jelisejevo poniranje u (ne)postojanje dečak Tihon, jedini preživeli junak, možda piščeva nada u nastavak posvećivanja u tajnu, nada u učenje.