BOG IH POGLEDAO

Teme priča Saše Hadži Tančića (1948-2014) pokrivaju različite životne situacije, počev od detinjstva pa do starosti, ali među njema se, pored narativnih predstava svakodnevnog života običnih stanovnika autorovog zavičaja, kao lajtmotiv provlači i tema smrti, odnosno prirodan doživljaj smrti, koja je, kao neka neminovnost, već upisana u životni kod svakog čoveka. Smrt i umiranje zato se u ovim pričama ne fetišizuju, ne dramatizuju, ne pridaje im se značaj ključnog, prekretničkog motiva knjige, iako je većina tekstova prekrivena njihovom senkom, već se sugeriše da su oni kao i ostali motivi neminovni i prirodni delovi svačijeg i gotovo svakodnevnog postojanja. Patrijarhalna sredina, koja je autoru poslužila za osnovni sociokulturni kontekst priča, umnogome je doprinela prirodnosti doživljaja smrti i umiranja u njima. Zato su mogućni, pored drugih, čak i povremeni himoristički tonovi u pričama sa sličnom temom.

Osoben, prepoznatljiv i savremenoj književnosti neophodan integrativni glas pisca kakav je bio Saša Hadži Tančić, koji je paralelnu stvarnost u životu i u književnosti video kao svoje važno umetničko ishodište, i u knjizi priča Bog ih pogledao potvrdio je svoju osnovnu poetičku orijentaciju.